Vandaag was zo’n dag dat ik al mijn bezigheden tot in detail had uitgewerkt. Vanochtend werd ik wakker en bedacht ik me dat ik wat ik had voorbereid voor de projectgroep aan de kleuters toch anders zou gaan doen.
Dat voelde toch beter. Toen ik op school liep met nog 5 minuten tot ik de kleuters op zou gaan halen om te gaan beginnen, stond ik bij de prentenboekenkast. Ik pak een boek en denk, dat past perfect bij wat ik wil gaan doen. Dus ik pas mijn planning weer aan.
Het moment is daar om te gaan beginnen. De kleuters opgehaald en na een gezellig babbeltje beginnen we aan mijn les. Die dus ondertussen al drie keer veranderd was. En wat een magie vindt er dan plaats. Dat net gepakte prentenboek brengt een mooi gesprek op gang, die nog aangepaste opdracht, gaat waanzinnig en hoe mooi is het om te horen hoe de kinderen denken, wat ze onder woorden brengen en wat ze dan ook nog kunnen tekenen. Ik liep op wolkjes hierna.
Vanmiddag mocht ik weer een meisje begeleiden met JaMaRa. Ook hier alles voorbereid, klaargezet en ready om te beginnen. Terwijl we bezig zijn en in gesprek met moeder en het meisje, besluipt me het gevoel dat dit anders moet. Als ik dit benoem, blijkt dat dit overeenkomt met wat moeder had aangevoeld.
Samen besluiten we een ander pad te gaan volgen. Ik ben er van overtuigd dat we er samen achter kunnen komen, wat dit meisje nodig heeft. Zo jammer dat ze dat mooie JaMaRa etui nu niet krijgt, want dat wilde ze zo graag. Maar ook dit is weer zo’n moment dat ik geniet van wat een kind laat zien.
Voor mij is geen dag werken met de kinderen hetzelfde. Voor mij is een dag werken met kinderen een dag voelen, nadenken en luisteren wat ze nodig hebben en wat ik ze kan geven. Je hebt van die dagen dat alle puzzelstukjes samen vallen en dat je het gevoel hebt dat je iets bereikt hebt. Ik hou er van.
En het besef drong vandaag tot me door dat ik blij ben met alles wat ik de afgelopen jaren in mijn rugzak heb gestopt, want dat zorgt er voor dat ik mijn gevoel kan volgen en mijn voorbereiding kan laten vieren.